27. lutego 1822 roku w warszawie urodził się Teofil Aleksander LENARTOWICZ herbu "Pobóg" (zm. 3 lutego 1893 roku we Florencji)
– polski poeta romantyczny, etnograf, rzeźbiarz i konspirator. Członek honorowy Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu (od 1890).
Pochodził ze szlacheckiej rodziny Lenartowiczów herbu "Pobóg". Był synem Karola i Marii Kwasieborskiej herbu "Cholewa". Ożenił się z Zofią Szymanowską herbu "Młodzian", przyrodnią siostrą żony Adama Mickiewicza z którą miał syna Jana.
Związany był ze środowiskiem Cyganerii Warszawskiej oraz Entuzjastów i Entuzjastek. Współredagował „Dzwon Literacki” i publikował w „Bibliotece Warszawskiej”.
Współpracował z Oskarem Kolbergiem i Romanem Zmorskim. Uczestniczył w konspiracji i powstaniu 1848 roku.
W 1849 musiał uchodzić do Drezna. W 1852 przeniósł się do Paryża, a następnie w 1856 do Włoch, gdzie w 1860 osiadł we Florencji.
Na emigracji m.in. wykładał literaturę słowiańską. W latach 1888-1893 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Przyjaźnił się z Elżbietą Bośniacką. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.
Ze względu na fascynację folklorem z rejonu Mazowsza (co uczynił motywem naczelnym swojej poezji) sam siebie nazywał "Mazurzyną", "biednym Mazurzyną" lub "lirnikiem mazowieckim".
Tworzył wiersze patriotyczne i religijne, poematy historyczne oraz liryki oparte na folklorze mazowieckim, a także rzeźby portretowe, nagrobki.
Debiutował w 1847 poematem "Pierwsze przedstawienie Hamleta", opublikowanym w „Dzienniku Mód Paryskich”.
Najbardziej znanym jego wierszem jest „Złoty kubek” – oparty na staropolskiej kolędzie utwór, w którym dziecko prosi „Złotniczeńka” o zrobienie złotego kubka ze złotych jabłek opadłych ze złotej jabłoni. Kubek ma być zdobiony obrazami przedstawiającymi wyidealizowaną polską wieś. Ze względu na bogatą symbolikę złota utwór ten może być odczytywany na wiele różnych sposobów. O wierszu tym pochlebnie wypowiadał się Norwid, a Maria Pawlikowska-Jasnorzewska nawiązuje do „Złotego kubka” w wierszu „Lenartowicz”. Napisał między innymi: „Dwaj Towiańczycy”, w którym opisuje śmierć Michała Szweycera (przez pomyłkę nazywając go Ludwikiem Szwejcerem) i Adolfa Rozwadowskiego, „Moje strony”, „Rosła kalina”, „Tęsknota”, „Wiersz do poezji”, „Duch sieroty”, „Jan Kochanowski”, „Lirnik. Baśń”, „Łzy”, „Czajka”, „Pustota”, „O powrocie do kraju”, „Zaproszenie”, „Staruszek”.
Spoczywa w krypcie kościoła Na Skałce w Krakowie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz