Juliusz Rómmel

 2 czerwca 1881 roku w Grodnie urodził się Juliusz Rómmel- polski generał.

W 1900 roku ukończył szkolenie w Korpusie Kadetów w Pskowie,a trzy lata później Konstantynowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. W tym samym czasie został w wieku 22 lat awansowany do stopnia podporucznika,a dwa lata później został porucznikiem.

Podczas I wojny światowej służąc w I brygady

artylerii gwardii pełnił m.in. funkcje starszego

oficera baterii, dowódcy parku artylerii i

dowódcy baterii. W czasie walk był dwukrotnie

ranny.

W 1915 roku został kapitanem,a następnie pułkownikiem.

Po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji, od

sierpnia 1917 r., uczestniczył w tworzeniu

oddziałów polskich na Ukrainie . Dowodził

kolejno: oddziałem polskim w Kijowie (I 1918),

samodzielnym dywizjonem artylerii konnej (II-

V 1918) oraz samodzielną lekką brygadą III

Korpusu Polskiego, na czele której stał do

rozwiązania korpusu w czerwcu 1918 r. Potem

został internowany przez Austriaków.

W listopadzie 1918 roku jako dowódca obozu i pułku artylerii w Rembertowie rozpoczął służbę w Wojsku Polskim.

W czasie wojny polsko-sowieckiej dowodził

początkowo I brygadą artylerii Legionów, a

później l Dywizją Piechoty Legionów.

Od lipca 1920 r. stał na czele l dywizji

kawalerii, z którą brał udział w walkach

odwrotowych na Wołyniu, w Małopolsce

Wschodniej, w obronie Lwowa oraz w rejonie

Zamościa.

W 1919 roku został generałem brygady,a dwa lata później inspektorem kawalerii w Wilnie. Od kwietnia 1924 roku do 1926 roku był dowódcą pierwszej Dywizji Kawalerii,a w 1929 roku pełnił funkcję generała w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.

23 marca 1939 r. został dowódcą Armii

„Łódź". Dowodził nią w czasie kampanii

polskiej 1939 r. podczas bitwy granicznej i w

walkach nad Wartą i Widawką.

8 września dotarł do stolicy obejmując

dowództwo Grupy Armii „Warszawa", a 10

września Armii „Warszawa" z zadaniem

obrony Warszawy i Modlina.

28 września 1939 roku trafił do niemieckiej niewoli do obozu jenieckiego w Murnau,gdzie przebywał do kwietnia 1945 roku.

Po wyzwoleniu obozu przez armię

amerykańską wyjechał do Francji.

Jednak w lipcu 1945 r. powrócił do kraju i

zgłosił się do służby w ludowym Wojsku

Polskim, gdzie pełnił funkcję doradcy

Naczelnego Dowódcy WP do spraw szkolenia.

W czerwcu 1947 roku przeszedł w stan spoczynku.

Był autorem wielu artykułów i książek, m.in.:

„Moje walki z Budionnym”(1932), „Kawaleria

polska w pościgu za Budionnym”(1933), „Za

Honor i Ojczyznę”(1958).

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari

kl. II, IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem

Polonia Restituta kl. IV, czterokrotnie Krzyżem

Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Zmarł 3 września 1967 r. w Warszawie.

Pochowany został w Alei Zasłużonych na

Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

/Boguś