25.09.1555 r.
W Augsburgu podpisano pokój między cesarzem Karolem V Habsburgiem, a protestanckimi książętami Rzeszy (tzw. związkiem szmalkaldzkim), który wprowadzał zasadę Cuius regio, eius religio.
Cuius regio eius religio (łac., ‘czyja władza, tego religia’), zasada prawna normująca stosunki religijne na danym terytorium, przyznająca jego władcy prawo określenia obowiązującego wyznania religijne i ustroju kościelnego. Zasada sformułowana przez protestanckiego prawnika J. Stephaniego (w Institutiones iuris canonici 1599); praktykowana w czasach przedchrześcijańskich, w starożytności i w średniowieczu; później jej nietolerancyjny charakter ujawnił się zwłaszcza w epoce reformacji, kiedy sejm Rzeszy w Augsburgu (1555) ustawowo dopuścił możliwość wygnania z kraju osób, które odmówiły przyjęcia wyznania władcy (augsburski pokój religijny); od XVII w. stopniowo łagodzona, w XVIII w. praktycznie przestała obowiązywać, formalnie zniesiona 1806.
Pokój augsburski przyczynił się do złagodzenia napięć religijnych w Rzeszy, ale równocześnie pogłębił rozbicie polityczne Niemiec i ukazał niemoc władzy cesarskiej. Stanowił również zaprzeczenie wolności sumienia jednostki ludzkiej i indywidualnej tolerancji. Był równoznaczny z uznaniem równorzędności luteranizmu (ustalenia pokojowe nie obejmowały innych wyznań powstałych w wyniku reformacji) wobec katolicyzmu. Jedynym przejawem katolickiej przewagi było prawo o tzw. rezerwacjach kościelnych (łac. resevatum ecclesiasticum), pozbawiające duchownych, którzy po 1552 przeszli na luteranizm, wszelkich beneficjów kościelnych. W izbie sądowej Rzeszy, do której uprawnień należały także sprawy religijne, mieli odtąd zasiadać przedstawiciele obu wyznań.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz