20.03.1241 r.
I najazd mongolski na Polskę: książę raciborski Mieszko II Otyły rozbił podjazd tatarski w bitwie pod Raciborzem.
20 marca pod Raciborzem książę opolsko-raciborski Mieszko II Otyły rozgromił wrogi oddział przekraczający Odrę. Mieszkańcy Raciborza przygotowując się do obrony zniszczyli wszystkie mosty, zmuszając Mongołów do przepływania lub przekraczania rzeki w bród. Według relacji spisanej przez księdza Carla Gromanna w dziewiętnastym wieku na podstawie nie istniejących już lokalnych źródeł, książę wraz ze swoim wojskiem (w liczbie 1100 konnych i 2600 pieszych) pozostawał w ukryciu podczas gdy obrońcy grodu razili przeprawiających się przez rzekę Tatarów strzałami i spychali z powrotem do wody oszczepami. Dopiero gdy znacznemu oddziałowi atakujących udało się zebrać pod miastem, Mieszko opuścił zajmowane za miastem pozycje i zaatakował. Przyłączyli się do niego w wypadzie grodzianie raciborscy.
Zaskoczeni Mongołowie zostali rozbici. Według Gromanna mieli stracić niemal pięciuset rannych lub zabitych. Książę Mieszko rozpoczął pościg za wycofującymi się najeźdźcami, ale wtedy właśnie dotarły do niego wieści o porażce pod Chmielnikiem. Natychmiast zawrócił, i pozostawiwszy w Raciborzu wzmocnioną załogę, udał się pod Legnicę, gdzie zbierały się wojska pod wodzą księcia Henryka II Pobożnego.
Według mediewisty Jerzego Rajmana „Rola księcia opolskiego Mieszka w kampanii 1241 roku polegała zapewne na podejmowaniu działań osłonowych na linii Odry, które miały umożliwić Henrykowi Pobożnemu przeprowadzenie koncentracji wszystkich wojsk na Dolnym Śląsku. Należy podkreślić, że Mieszko mimo straszliwych doświadczeń rycerstwa małopolskiego, poważył się na podjęcie walki z Tatarami. […] Klęska Tatarów pod Raciborzem nie miała jednak większego znaczenia strategicznego, ponieważ nie opóźniła pochodu trzonu wojsk na Wrocław.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz