27 sierpnia 1941 roku Józef Stalin wydał decyzję o utworzeniu w Polsce partii komunistycznej pod nazwą Polska Partia Robotnicza. Pełnomocnictwo w tej sprawie przekazał stojącemu na czele Kominternu Georgijowi Dymitrowowi. Polecenia utworzenia struktur tej organizacji otrzymali również członkowie grup dywersyjnych wyszkolonych przez radzieckie służby specjalne.Członkowie tych grup mieli być zrzuceni na spadochronach na tereny polskie.
Dowódcą przygotowanej do
wysłania do Warszawy specjalnej grupy
dywersyjnej mianowano Marcelego Nowotkę, ps. „Stary” – działacza Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików), urzędnika
administracji sowieckiej na ziemiach polskich okupowanych po 17 września 1939 roku, wytypowanego wcześniej do udziału w specjalnych szkoleniach polityczno-dywersyjnych pod Moskwą.
Pozostałe wytyczne dotarły już 2 dni pózniej. Były to wskazówki na temat zatajenia bezpośredniej ingerencji radzieckiej w powstanie tej partii,a także dotyczące propagowania polskich haseł patriotycznych. Strukturę, skład kierownictwa, cele i zadania oraz pierwsze dokumenty „programowe” opracowywano pod bezpośrednim nadzorem Stalina i Dymitrowa.
Szczegółowe dyrektywy dotyczące form i charakteru działalności oraz łączności radiowej zapewnić miały pełne podporządkowanie rozkazom sowieckim.
5 stycznia 1942 roku w Warszawie odbyło się zebranie założycielskie PPR. Zgodnie z wcześniejszymi decyzjami Stalina na czele nowej struktury stał Marceli Nowotko. Oprócz niego w skład kierowniczej trójki nowej partii i
zarazem jej tzw. Komitetu Centralnego weszli: Pinkus Finder ps. „Paweł” i Bolesław Mołojec ps. „Długi”. Członkowie grupy Nowotki oraz
kolejne osoby przerzucone z obszarów ZSRR otrzymywały zadania formalnego
podporządkowania nowemu kierownictwu poszczególnych rozproszonych grup komunistycznych na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Rozpoczęto formowanie zbrojnych grup Gwardii Ludowej, w 1944 roku
przekształconych w Armię Ludową.
Boguś
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz