Bateria Mirus. Działa oznaczone jako 30.5cm K.14(r) (“14” rok produkcji 1914 ; “r” - rosyjskie) zainstalowane przez Niemców na Wyspie Guernsey (Wyspy Normandzkie) w 1941 roku. Skąd wzięły się tam rosyjskie działa? Oryginalnie te działa nazywały się “ Obuchowskii 12"/52 wzór1907” I zostały wyprodukowane dla drednotów operujących na Morzu Czarnym w ramach eskadry Rosyjskiej Floty Imperialnej. Te działa pochodziły z okrętu „Imperator Aleksander III”. Po Rewolucji Październikowej okręt operował w ramach „Białej Floty” i finalnie został internowany w Bizercie. Pod koniec lat 20-tych został przeznaczony na złom i zakończył żywot w stoczni złomowej w 1936 roku. 12 dział artylerii głównej zostało zdemontowane i zmagazynowane. W 1940 roku zostały podarowane Finlandii. 8 z nich dotarło do miejsca przeznaczenia natomiast 4 zostały przechwycone na statku SS Nina, który kotwiczył w jednym z norweskich portów i tam został zawłaszczony przez Niemców. Działa zostały skierowane do zakładów Kruppa w Essen. W 1941 roku Hitler osobiście nakazał zwiększyć potencjał obronny Wysp Normandzkich i do tego właśnie celu zostały przeznaczone 4 działa 30.5cm K.14(r). baterie zostały ukończone w sierpniu 1942 roku. Oryginalnie miały się nazywać „Nina” ale decyzją Großadmiral’a Ericha Raedera zostały nazwane „Batterie Mirus” dla uhonorowania Kapitän zur See Rolf Mirus, który zginął 3 listopada 1941 na pokładzie Flugsicherunggsboot 502 podczas rejsu z Guernsey do Alderney.
Jedyną akcją bojową „Mirusa” był ostrzał dwóch patrolowców Royal Navy, które opływały Półwysep Cotentin 6 czerwca 1944 roku podczas D-Day. Obie jednostki zostały ciężko uszkodzone przez bliski wybuch pocisków odłamkowych. Od tego momentu wszystkie jednostki alianckie otrzymały rozkaz trzymania się w bezpiecznej odległości od Guernsey. 8 maja 1945 po otrzymaniu informacji o kapitulacji III Rzeszy admirał Friedrich Hüffmeier, dowódca garnizonu na Wyspach Normandzkich wysłał ostrzeżenie do jednostek Royal Navy, że otworzy ogień do dwóch niszczycieli HMS Beagle i HMS Bulldog, które przybyły żeby przyjąć kapitulację garnizonu. Hüffmeier skapitulował zgodnie z wytycznymi minutę po północy 9 maja 1945. Działa zostały zdemontowane w 1951 roku.
Działa mogły strzelać na maksymalną odległość 51 km pociskiem odłamkowym o wadze 250 kg i 32 km pociskiem przeciwpancernym o wadze 405 kg. Pocisk osiągał prędkość 1020 m/s. Każda bateria była obsługiwana przez załogę liczącą 72 ludzi. „Mirus” był wyposażony w radar Wurzburg i komputer do korygowania i kierowania ogniem działa na podstawie odczytu prędkości, kierunku wiatru i wilgotności powietrza.
Jedyną akcją bojową „Mirusa” był ostrzał dwóch patrolowców Royal Navy, które opływały Półwysep Cotentin 6 czerwca 1944 roku podczas D-Day. Obie jednostki zostały ciężko uszkodzone przez bliski wybuch pocisków odłamkowych. Od tego momentu wszystkie jednostki alianckie otrzymały rozkaz trzymania się w bezpiecznej odległości od Guernsey. 8 maja 1945 po otrzymaniu informacji o kapitulacji III Rzeszy admirał Friedrich Hüffmeier, dowódca garnizonu na Wyspach Normandzkich wysłał ostrzeżenie do jednostek Royal Navy, że otworzy ogień do dwóch niszczycieli HMS Beagle i HMS Bulldog, które przybyły żeby przyjąć kapitulację garnizonu. Hüffmeier skapitulował zgodnie z wytycznymi minutę po północy 9 maja 1945. Działa zostały zdemontowane w 1951 roku.
Działa mogły strzelać na maksymalną odległość 51 km pociskiem odłamkowym o wadze 250 kg i 32 km pociskiem przeciwpancernym o wadze 405 kg. Pocisk osiągał prędkość 1020 m/s. Każda bateria była obsługiwana przez załogę liczącą 72 ludzi. „Mirus” był wyposażony w radar Wurzburg i komputer do korygowania i kierowania ogniem działa na podstawie odczytu prędkości, kierunku wiatru i wilgotności powietrza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz