W 1918 Polska nie miała żadnego przemysłu obronnego. W końcu 1938 Min. Spr. Wojsk. ogłosiło listę największych fabryk produkujący na potrzeby sił zbrojnych. Przemysł mógł dostarczyć wojsku całe potrzebne wyposażenie i uzbrojenie zaczynając od najprostszego, a na zaawansowanych systemach broni lądowych, powietrznych i morskich kończąc.
Było 7 fabryk broni, 9 – amunicji, 10 – chemicznych (proch, materiały wybuchowe), 3 – sprzętu uzbrojenia (maski pegaz) , 10 fabryk lotniczych (samoloty, silniki lotnicze), 2 – samochody ciężarowe, czołgi, 3 – sprzęt łączności i 3 sprzęt dla OPL oraz 8 fabryk „różnych” (opony, kauczuk, przetwarzanie metali kolorowych, odlewanie wież pancernych).
Wielką wartością była wysoko kwalifikowana kadra pracownicza wytwarzająca produkty najwyższej światowej jakości i liczna grupa wykształconych na politechnikach młodych konstruktorów, pracująca w biurach uzbrojenia wojska, przy zakładach i ośrodkach przemysłu zbrojeniowego, tworząca zaawansowane konstrukcje, także na wyższym poziomie niż w Rosji czy Niemczech.
9.04.1938 Sejm przyjął ustawę o ulgach dla inwestujących w Centralnym Okręgu Przemysłowym, 3.12.1938 r. opracowany przez wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego 15-letni plan gospodarczy. Zadaniem inwestycyjnym na lata 1939-1942 była rozbudowa potencjału obronnego zapewniającego nowoczesne wyposażenie i uzbrojenie wojska.
Po uruchomieniu budowanych fabryk w końcu 1941 zakładano całkowite pokrycie potrzeb armii, rocznie produkowano by m.in. 1200 dział ppanc., działa plot: 360 - 75 mm i 720 - 40 mm, dział 155 mm -144 szt., około 600 czołgów, ponad 1600 samolotów, 1. 236 mln sztuk amunicji karabinowej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz