19 czerwca 1624 roku miała miejsce bitwa pod Martynowem.
Była to już któraś z kolei potyczek wojsk polskich z Tatarami.
Od XIII wieku grabieżcze tatarskie najazdy na Polskę były plagą skutecznie utrudniającą życie naszych przodków. Stosowana w ogólnie w sztuce wojennej taktyka otwartej bitwy w przypadku najazdów tatarskich nie przynosiła prawie żadnego efektu,ponieważ Tatarów trudno było zmusić do otwartej bitwy.
Wspominam bitwę pod Martynowem,gdyż to właśnie ona była pierwszą potyczką polsko- tatarską,kiedy ten stan rzeczy uległ diametralnej zmianie.
Właśnie wtedy nad Dniestrem wojska polskie dowodzone przez hetmana Stanisława Koniecpolskiego zmusiły oddziały tatarskie Kantymira Mirzy do otwartej konfrontacji. Na wracających z grabieżczej wyprawy z Małopolski czekały gotowe już do walki wojska polskie. 10 tysięczna armia Mirzy nie mając możliwości odwrotu lub ucieczki musiała stawić czoła dwukrotnie mniejszym wojskom Koniecpolskiego.
Po wielu wzajemnych podchodach, kluczeniu i potyczkach doszło w końcu do wielkiej bitwy.
Polskie salwy z łuków i rusznic zepchnęły Tatarów na urwisty brzeg Dniestru, zadając im ciężkie straty. Wielu z nich skakało do wody i
tam ginęli rażeni polskim ogniem. Ranny został również ich wódz. W pościgu za wrogiem polscy pancerni przeprawili się na drugi brzeg i tam właśnie Kantymir próbował
jeszcze ostatniego nieudanego kontrataku.
Próba ta jednak spełzła na niczym,a uciekający już w panice Tatarzy zostali zdziesiątkowani.
Na zdjęciu polski żołnierz pancerny.
/Boguś
Była to już któraś z kolei potyczek wojsk polskich z Tatarami.
Od XIII wieku grabieżcze tatarskie najazdy na Polskę były plagą skutecznie utrudniającą życie naszych przodków. Stosowana w ogólnie w sztuce wojennej taktyka otwartej bitwy w przypadku najazdów tatarskich nie przynosiła prawie żadnego efektu,ponieważ Tatarów trudno było zmusić do otwartej bitwy.
Wspominam bitwę pod Martynowem,gdyż to właśnie ona była pierwszą potyczką polsko- tatarską,kiedy ten stan rzeczy uległ diametralnej zmianie.
Właśnie wtedy nad Dniestrem wojska polskie dowodzone przez hetmana Stanisława Koniecpolskiego zmusiły oddziały tatarskie Kantymira Mirzy do otwartej konfrontacji. Na wracających z grabieżczej wyprawy z Małopolski czekały gotowe już do walki wojska polskie. 10 tysięczna armia Mirzy nie mając możliwości odwrotu lub ucieczki musiała stawić czoła dwukrotnie mniejszym wojskom Koniecpolskiego.
Po wielu wzajemnych podchodach, kluczeniu i potyczkach doszło w końcu do wielkiej bitwy.
Polskie salwy z łuków i rusznic zepchnęły Tatarów na urwisty brzeg Dniestru, zadając im ciężkie straty. Wielu z nich skakało do wody i
tam ginęli rażeni polskim ogniem. Ranny został również ich wódz. W pościgu za wrogiem polscy pancerni przeprawili się na drugi brzeg i tam właśnie Kantymir próbował
jeszcze ostatniego nieudanego kontrataku.
Próba ta jednak spełzła na niczym,a uciekający już w panice Tatarzy zostali zdziesiątkowani.
Na zdjęciu polski żołnierz pancerny.
/Boguś
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz