17 sierpnia 995 rozpoczęła się wspólna wyprawa Ottona III i Bolesława Chrobrego przeciwko Wieletom. Polaków wspierały oddziały czeskiego rodu Sławnikowiców.
Jeszcze w tym samym roku Chrobry wsparł Ottona również w wyprawie przeciw żyjącym dalej na zachód Obodrytom.
Wieleci, zwani później Lucicami (Lutykami), byli związkiem plemion słowiańskich żyjących na północnym Połabiu. Mimo pokrewieństwa językowego, od początku stanowili zagrożenie dla państwa pierwszych Piastów, zwłaszcza nad dolną Odrą. Walki z nimi prowadził już Mieszko I (963-967).
Od 955 (bitwa pod Rzeknicą) Wieleci i Obodryci byli poddanymi Cesarstwa, jednak w 983 (śmierć Ottona II) zbuntowali się i powrócili do pogaństwa. Wyprawy Ottona III przy wsparciu Mieszka (986), a następnie Bolesława (995) okazały się nieskuteczne.
Rok później, w 996, przybył do Polski biskup praski Wojciech Sławnikowic (Adalbert), który planował wyprawę misyjną do Wieletów. Został jednak zachęcony przez Chrobrego do udania się do Gdańska i do Prus.
Z czasem pogańscy Wieleci (Lucice) stali się liczącą się siłą w regionie.
Kolejny cesarz Henryk II "Święty" nie wahał się zawrzeć z nimi sojuszu przeciw Bolesławowi Chrobremu w wojnach o Łużyce, co gorzko wypomniał mu przed swoją śmiercią Bruno z Kwerfurtu (Bonifacy).
Rozumiał to też Mieszko II, który w wojnie przeciw Konradowi II w 1028 oprócz Saksonii najechał ziemie Wieletów. Spustoszenie było tak wielkie, że musieli oni błagać cesarza o pomoc i obiecywali mu swoje wsparcie przeciw Polsce, z czego się jednak nie wywiązali.
Z czasem plemiona tworzące Związek Wielecki pogrążyły się w wewnętrznych sporach politycznych i religijnych.
Ostatecznie ulegli podbojowi, czego ostatnim aktem była krucjata połabska (wendyjska) w XII wieku. Ich ziemie weszły w skład Marchii Brandenburskiej i Księstwa Pomorskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz