Post nie ma na celu propagowania żadnej ideologi, osobiście potępiam nazizm a jeszcze bardziej komunizm. Wpis pojawił się 20 kwietnia ale został usunięty, polityka Facebooka nie pozwala publikować oblicza Pana z wąsikiem.
Niemcy, okopani na wzgórzach Seelow, poza zasięgiem sowieckiej artylerii, przez trzy dni powstrzymywali zaciekłe ataki Żukowa. Sowieci uzyskali wyłom 19 kwietnia, rozszerzyli go nazajutrz. Sytuacja szybko się pogarszała. Po sforsowaniu Szprewy Koniew skierował się na Juterbog i Zossen (kwatera OKH), Żuków zaś starał się nadrobić opóźnienie i rozpoczął marsz na Berlin od północy, otaczając jednocześnie 9 armię Bussego i elementy 4 armii pancernej. 20 kwietnia, gdy położenie stało się krytyczne, Hitler obchodził 56 urodziny.
W uroczystości uczestniczyli wszyscy wyżsi dowódcy: Keitel, Jodl, Krebs i Dónitz, jak też najwyżsi dygnitarze Trzeciej Rzeszy: Góring, Bormann, Himmler, Goebbels i Speer. Była to smutna uroczystość, mająca miejsce w ruinach niegdyś okazałej Kancelarii Rzeszy. Powybijane szyby, zgliszcza i dziurawy sufit w takim oto miejscu Hermann Göring, Heinrich Himmler, Martin Bormann i inni składali życzenia Adolfowi Hitlerowi. Trzeba zauważyć, że niegdysiejsi paladyni III Rzeszy składali życzenia zdrowia i zwycięstwa, będąc myślami przy tym, by jak najszybciej uciec z okrążanej przez Armię Czerwoną stolicy. Każdy z osobna potwierdzał swoją wiarę w zwycięstwo, walkę do końca i wierność. Führer zdawał się być nieobecny, mówił coś pod nosem i był wyraźnie poirytowany zaistniałą sytuacją. Po północy odbył naradę wojskową i rano położył się bardzo zmęczony spać. Po kilku godzinach Heinz Linge obudził Hitlera donosząc mu alarmujące wieści o bezpośrednim ostrzale Berlina oraz o zaciskającym się okrążeniu. W godzinach popołudniowych Hitler, po aplikacji przez Langego kropli do oczu z kokainą, dokonał w ogrodach Kancelarii Rzeszy dekoracji młodych, kilkunastoletnich żołnierzy z formacji Hitlerjugend, można dostrzec fatalny stan zdrowia Adolfa Hitlera, jego przygarbioną sylwetkę i schowaną za plecami trzęsącą się rękę. Było to jego ostatnie publiczne wystąpienie.
Po uroczystości wszyscy odjechali. Dónitz udał się do swej nowej kwatery głównej, do Flensburga, Keitel i Jodl pojechali do Neuruppin, doi którego przeniesiono biura OKW - 60 kilometrów na północny zachód od, Berlina. Góring skierował się do Obersalzbergu, Himmler zaś do swej kwatery w Ziethen.
W ciągu kolejnych dni sytuacja pogarszała się w oszałamiającym tempie Żuków zbliżał się do przedmieść Berlina, Koniew zaś podjął oblężenie miasta od zachodu. Hitler starał się utrzymać dowodzenie w swym ręku. Przewodniczył codziennie dwóm konferencjom sztabowym i bawił się przesuwaniem armii na mapach. Słynne zgrupowanie Steinera, z zaimprowizowanej zbieraninie pancernej Waffen SS, powinno przedzierać się z północy do Berlina 9 armia Bussego miała wyrwać się z okrążenia i otworzyć sobie drogę stolicy. Największe nadzieje Fuhrer pokładał w 12 armii Wencka. mającej pozycje nad Łabą, naprzeciw amerykańskiej 9 armii. Ponieważ Amerykanie nie wykazywali żadnej inicjatywy, Hitler liczył, że jego wojska dokonają zwrotu, zaatakują skrzydło sił Koniewa i przybędą do Berlina.
W uroczystości uczestniczyli wszyscy wyżsi dowódcy: Keitel, Jodl, Krebs i Dónitz, jak też najwyżsi dygnitarze Trzeciej Rzeszy: Góring, Bormann, Himmler, Goebbels i Speer. Była to smutna uroczystość, mająca miejsce w ruinach niegdyś okazałej Kancelarii Rzeszy. Powybijane szyby, zgliszcza i dziurawy sufit w takim oto miejscu Hermann Göring, Heinrich Himmler, Martin Bormann i inni składali życzenia Adolfowi Hitlerowi. Trzeba zauważyć, że niegdysiejsi paladyni III Rzeszy składali życzenia zdrowia i zwycięstwa, będąc myślami przy tym, by jak najszybciej uciec z okrążanej przez Armię Czerwoną stolicy. Każdy z osobna potwierdzał swoją wiarę w zwycięstwo, walkę do końca i wierność. Führer zdawał się być nieobecny, mówił coś pod nosem i był wyraźnie poirytowany zaistniałą sytuacją. Po północy odbył naradę wojskową i rano położył się bardzo zmęczony spać. Po kilku godzinach Heinz Linge obudził Hitlera donosząc mu alarmujące wieści o bezpośrednim ostrzale Berlina oraz o zaciskającym się okrążeniu. W godzinach popołudniowych Hitler, po aplikacji przez Langego kropli do oczu z kokainą, dokonał w ogrodach Kancelarii Rzeszy dekoracji młodych, kilkunastoletnich żołnierzy z formacji Hitlerjugend, można dostrzec fatalny stan zdrowia Adolfa Hitlera, jego przygarbioną sylwetkę i schowaną za plecami trzęsącą się rękę. Było to jego ostatnie publiczne wystąpienie.
Po uroczystości wszyscy odjechali. Dónitz udał się do swej nowej kwatery głównej, do Flensburga, Keitel i Jodl pojechali do Neuruppin, doi którego przeniesiono biura OKW - 60 kilometrów na północny zachód od, Berlina. Góring skierował się do Obersalzbergu, Himmler zaś do swej kwatery w Ziethen.
W ciągu kolejnych dni sytuacja pogarszała się w oszałamiającym tempie Żuków zbliżał się do przedmieść Berlina, Koniew zaś podjął oblężenie miasta od zachodu. Hitler starał się utrzymać dowodzenie w swym ręku. Przewodniczył codziennie dwóm konferencjom sztabowym i bawił się przesuwaniem armii na mapach. Słynne zgrupowanie Steinera, z zaimprowizowanej zbieraninie pancernej Waffen SS, powinno przedzierać się z północy do Berlina 9 armia Bussego miała wyrwać się z okrążenia i otworzyć sobie drogę stolicy. Największe nadzieje Fuhrer pokładał w 12 armii Wencka. mającej pozycje nad Łabą, naprzeciw amerykańskiej 9 armii. Ponieważ Amerykanie nie wykazywali żadnej inicjatywy, Hitler liczył, że jego wojska dokonają zwrotu, zaatakują skrzydło sił Koniewa i przybędą do Berlina.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz