Witaj gaju Grochowa, polskie Termopile!
Te olsze potrzaskane stoją na mogile,
Jak kolumny pomnika, - a poległych kości
Lśnią jak głoski napisu, co powie przyszłości,
Jak w świętych dniach lutego, gdy wrogów szeregi
Morzem dział i bagnetów zalały twe brzegi,
Co roztrąca wzburzone oceanu fale
I póty je odpycha, - miota, - aż z rozpaczą
Drogę swego odpływu muszlami naznaczą.
Tutaj muszlami były nieprzyjaciół ciała:
Za nimi jak za walem, młoda wolność stała,
A przy niej jej obrońcy, a nad ich głowami
Powiewa Olszyna zbielona szronami,
Niby baldachim z skrzydłem orła lub anioła,
Co miał osłaniać święte bohaterów czoła!
I gdy w potrójnym szturmie gęste wrogów strzały
Szczyty drzew opiekuńczych kulami strącały,
Ich gałęzie spadając na rycerzy głowy,
Przystrajały ich skronie, jak wieniec laurowy.
Konstanty Gaszyński
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz